Spoedoperatie

14-2-2017, 9:00

Ik werd in een blauw pak gehesen en mocht Siem zijn hand vasthouden terwijl hij tot 10 telde. Hij viel rustig, maar met angst in zijn ogen in slaap. Toen ik de operatiekamer uit liep scheurde er iets in mij. Volgens mij was dat de eerste keer dat ik echt huilde. Waar zal hij allemaal doorheen moeten gaan? Hij doet het allemaal zo knap! En wij kunnen alleen maar zijn handje vasthouden. 

11:00

Na de operatie werden we bijgepraat door de neurochirurg. Hij was tevreden met het verloop van de operatie en gaf uitleg over wat we kunnen verwachten de komende tijd. Ik begrijp dat de arts in het CWZ al zijn mond voorbij heeft gepraat mijnheer en mevrouw. Wij kunnen nu nog niet met zekerheid zeggen wat er in Siem zijn hoofd zit. Daarom heb ik via een gaatje in zijn schedel een biopt genomen van de tumor.' 'Heeft u de foto's van de MRI eigenlijk al gezien?'

'Ja, ik zag ze hangen in de OK' . Even stil. Ja, ik had ze gezien. Wat een ding man, midden in zijn koppie. Ongelofelijk.

'Wat we zien is dat de tumor op Siem zijn hersenstam de afvoer van het hersenvocht blokkeert. Daardoor raken de hersenkamers vergroot en die extra ruimte is er niet in een schedel. Dat verklaart zijn hoofdpijn, misselijkheid en braken. Wat we met de operatie hebben gedaan, is dat we een extra gaatje hebben gemaakt in de bodem van zijn derde hersenkamer, waardoor het hersenvocht weer kan doorlopen naar het ruggenmerg'. De druk is er nu als het goed is vanaf. Hij zal zich straks weer een stuk beter voelen'.

Even later werd Siem de verkoeverkamer in gereden. In diepe slaap. Hij zou nu zo ongeveer wakker moeten worden, maar dat duurde nog even. Uiteindelijk werd hij wakker. Rustig, kalm en overstelpt met mooie woorden van ons werd hij nagekeken. Hij zag goed scheel, maar men was erg tevreden met zijn reacties. Ik vond het apart dat hij dingen die voor zijn rechteroog bewogen pas 2 seconden later leek te zien. Maar men was tevreden, dus dat trekt vast wel weer bij.