15 november

02:01

Goed. Ik zou om 3:00 vannacht Monique gaan aflossen beneden. Helaas lig ik al sinds 11:30 wakker. Rens zijn ademhaling is mooi rustgevend, maar ik ben klaarwakker want ik zit vol adrenaline merk ik.  Dus ik zit nu maar een beetje te bloggen beneden. Monique ligt naast Siem in zijn bedje al net zo comfortabel tegen de houten bedwanden geperst als ik straks weer. Ruk. Volgens mij slaapt ze wel af en toe, want ze keek pas op toen ik de computer pakte. 

Het fijne van het naast hem liggen vind ik dat ik hem heerlijk kan vasthouden aan zijn bol. Liever niet meer aan zijn borstkas, want van de spieren en het lekker zachte vetlaagje van ons Hollands Welvaren is niets meer over. We hebben sterke knieën nodig om hem in bad te durven tillen. 

Siem heeft goed heeft gedronken vandaag. Lekker warm water en lekkere warme ranja. Ik hoop dat hij dat voor zichzelf deed. En niet voor mij of ons. Ik ben voor hem begonnen de voorraad nutrispul weg te werken. Ik weet niet of mij dat zal lukken.   

Twee dagen geleden keken twee heldere, zachtblauwe ogen mij aan in mijn slaap. Siem zijn ogen, precies zoals ze in zijn gezicht staan, en dan ook alleen maar zijn ogen, zonder zijn gezicht. Bijzonder. Ik deed mijn best om terug te kijken naar hem. Mooi jochie. Zo veel dat ik van hem geleerd heb. Ik durf te zeggen dat ik door Siem zijn ziekte pas echt heb leren leven. Accepteren, laten gaan. Leven. Bewegen. Doorademen. Expressie. Een vriend van me probeert me al een poosje aan de Zumba te krijgen. Ergens schiet hij wel raak. Rare. 

Het is nu 2:34 en de oxazepam begint te werken. Ik ga Monique het bed uit lepelen en ik ga lekker Siem zijn hoofd vasthouden. Nightynight!