8 juni, make a wish dag (2/2)

Dat is toch echt wel even slikken, als die dag dan is aangebroken. Super fijn, want je weet dat het he-le-maal Siem zijn dag zal zijn. Heel pijnlijk, omdat dit weer het zoveelste 'bewijs' is dat Siem niet meer beter zal worden.  

... en wat is er nou nog meer echt blijven hangen? Naast die limousine? 

Een paar highlights. 

De erehaag van kinderen waar Siem doorheen mocht lopen van de schooldeur naar de deur van de auto. 

Siem: 'Ik wist niet dat jullie hier ook zouden zijn!' (tegen zijn beste vriendjes die op hem stonden te wachten bij de binnenspeeltuin in Arnhem).

De appjes van de moeders van zijn vriendjes: 'Wat fijn dat wij hier bij mochten zijn voor jullie' 

De blije hoofden van de wensophaalster en wensvervulster van Make a Wish die door de open autodeur chips, cashewnootjes en chocomel de auto in propten. Omdat ze wisten dat Siem en Rens dat lekker vinden!

Rens die zich zo groot houdt en blij is voor Siem, terwijl Siem twee mooie kadeaus krijgt van de brandweercommandant. En hij niet. Ik ben zo trots op hem! 

De tijd en liefde die de wensophaalster en wensvervulster in deze onvergetelijke dag voor Siem hebben gestoken.

De passie van de wensvervulster om deze dag vlekkeloos te laten verlopen.

De gesprekken met de mensen die zo graag medewerking verleenden aan Siem zijn dag. 

De snelle tranen van verdriet terwijl Siem en Rens naar de auto rennen om nog een keer te zwaaien naar de mensen van Make a Wish.

Het warme voldane en gevulde gevoel als je dan thuis weer op de bank zit.

Monique, terwijl ze naar boven gaat: 'Een bijzondere dag vandaag, en ook wel moeilijk'

Voor mijzelf het allermooiste:

Ik had mijn ogen niet nodig om te zien hoe hij de dolfijn aaide. Ik kon het zien met mijn ogen dicht.