Mama, wanneer ga ik dood?

23 maart 2017

'Papa, moet ik vandaag naar school?'

 - 'Waarom vraag je dat Rens?

'Ik wil liever niet'. 

- 'Ok, dan gaan we iets leuks met zijn tweeën doen. (Je wordt zoooo makkelijk ineens.) Wat wil je doen?'

Na wat vijven en zessen hebben we afgesproken om naar het golfslagbad in Oss te gaan. Waar de kassamevrouw hem ongetwijfeld weer rechtstreeks zal vragen waarom hij onder schooltijd in het zwembad is. 'Omdat mijn broertje kanker heeft mevrouw, hij gaat dood en we weten nog niet wanneer!' Gelukkig hield ze zich in vandaag.

Siem wil natuurlijk dolgraag mee, en uiteindelijk zouden we dan maar met zijn vieren gaan. Dus hop Siem naar school, weer opgehaald voor zijn dagelijkse portie radiatie en hop de auto weer in. Even naar de Mac om te vieren dat hij het weer zo goed deed. Even later sta ik met een overgevende Siem voor het afhaalraam. Toch iets te snel gaan rijden, papa. 10 minuten later zat ie toch lekker aan zijn milkshake en zijn frietjes. Thuis bleven ze weer liggen bij de voordeur. Onderweg naar huis verbaasde Rens mij weer eens. 'Die auto krijg je nooit meer verkocht papa.' Hahaha!

Monique haalde mij ineens naar binnen toen ik de auto aan schoonmaken was. 'Hij vraagt wanneer hij dood gaat.' 

Eindelijk. Grote vent. Omdat wij ook niet weten hoe lang Siem nog zal leven, hebben we afgesproken dat we tot zijn echte verjaardag op 1 oktober elke 1e dag van de maand vieren dat hij jarig is. Uren later realiseerde ik me dat we eigenlijk elke maand vieren dat hij nog leeft. Bij ons is. Want hij zal er straks niet meer zijn. En dan sta je je weer leeg te huilen met je kop tegen de voordeur. Fijn dat Monique achter mij staat. Letterlijk. Ik weet al weken dat hij doodgaat en ik kan maar niet bij dat gevoel komen. Ik ben zo blij dat ik me in ieder geval al begin te beseffen hoe het moet voelen als ie er straks niet meer is.