Zuig het in je op, Niels

6 juli

9:30. 25 graden vandaag.

Dit was toch wel iets wat ik mijzelf had mogen gunnen. Terugkeren en stiekum nog wat langer gaan kijken.

Siem werd erg laat wakker vanochtend, lekker uitgeslapen na Rens zijn feestje gisteren. Monique had Rens al naar school gebracht en ik zat nog lekker met Siem te ontbijten. De laatste tijd wil hij alleen rode kipfilet op zijn boterhammetje (filet americain dus). Met speciale boter, want die extra voedingsstoffen zijn goed voor hem nu.

Siem doet nu ongeveer een half uur over een boterham. Kleine stukjes met oneindig kauwen en onzeker of zijn mond wel leeg is als hij het volgende hapje wil aannemen. Maar goed. Dit op zich klinkt oneindig klote. Als ik het bekijk vanuit datgene wat er niet meer is. Wat mij overeind houdt is de vraag 'Wat is er wel?'. Heeft hij er een probleem mee?

Ik heb:

- een gezellige tijd met Siem. Die eindig is.

- een half uur 1 op 1 tijd met Siem. Die zo kostbaar is.

- ik ben (een heel eind) in volle aandacht voor Siem. Reken maar dat dat nieuw is voor me.

- ik leer geduldig te zijn, want het ventje moet zijn boterhammetje binnen krijgen. Geduld zit blijkbaar in acceptatie, ontspanning, loslaten op zo'n moment.

Na zijn boterhammetje heb ik hem nog een hand cashewnootjes gegeven voor nog wat extra calorieen. Knabbel knabbel naast me in de auto. Fijn. Geluk achter de voorruit.

Op school waren de peuters al buiten aan het spelen. Lekker rondrennen in de ochtendzon. Instantly, een super blije Siem die naar zijn lachende juf toe rent om te laten zien dat hij er is. Kijk, daar zijn mijn vriendjes! Siem rent er supervrolijk naartoe. Met het kenmerkende hobbelloopje van de laatste maanden. Ik heb nog even naar hem en zijn vriendjes staan kijken voordat ik wegreed. Dat was blijheid wat ik voelde. En geluk. Heerlijk.

Ik wist dat ik niet zo snel al weg moest rijden, maar ik deed het toch. Luister naar jezelf Niels.