Wegwezen!

1 juli

In de auto terug naar huis dacht ik het, maar Monique zei het. 'Zullen we nu al op vakantie gaan?'  

Van de buurt kregen we een paar weken geleden een hele dikke envelop om wat leuks te gaan doen met zijn vieren. Preston Palace uitgekozen, nog nooit geweest. Dat bleek een modern day taberna te zijn. (In taberna quando sumus, non curamos quid sit humus...Briljant!)  

De duurste kamer besteld en alles er heerlijk doorheen gejaagd. Grote kamer, fijn zwembad, gratis bier en fristi voor de jongens. 'Echt waar mama? Is alles hier gewoon gratis? Kunnen we gewoon pakken wat we willen?  Hatsa! Even unwinden met wat quality time met zijn vieren. Fijn! 

We zijn vrij vroeg naar de kamer terug gegaan, want dit was een zware dag. Understatement. Ik heb werkelijk geen woord om het gesprek dat we vandaag in het ziekenhuis hebben gevoerd mee te kunnen typeren. Emotioneel was het een opluchting, hoe raar dat ook mag klinken. Wij willen Siem kwaliteit van leven geven. Zowel rationeel, als uit liefde voor het mannetje. De mannetjes, meervoud. Want Rens willen we ook zoveel mogelijk een lijdensweg voor Siem besparen. 

Dit is gewoon weer die keiharde overlevingsstand waar we weer in zijn gekatapulteerd. En we zijn nog maar net aan het versnellen jongens. Siem helpen eten, aangepaste stoelen in huis, toetenpoetsers, fysio, dietist, ergotherapeutisch advies, eetgerei en pennen. En dat zijn de vriendelijke dingen nog maar die bij een disfunctionerende hersenstam horen. 

Hou me vast, want ik ben zo bang dat het naar einde toe met geen pen meer mooi te schrijven is. Daarom ga ik zo min mogelijk schrijven over hoe hij er aan toe is. Ik ga schrijven over hoe hij er mee om gaat. Hoe wij er mee om gaan. We zullen jullie, onze familie en vrienden, straks nog veel harder nodig hebben dan nu.

Morgen gaat het 'gewone' leven weer verder. Vijf dagen dan, want zaterdag gaan we al weer op vakantie. Twee weekjes naar het Zwarte Woud met de opa's en oma's in het kielzog. Genieten. Daarna in augustus nog een weekje Villa Pardoes.