17 oktober

Het is zo oneerlijk! Het is zo gemeen! Hoe kan dit waar zijn? Het kan niet waar zijn!  

Helemaal in het begin zijn dit de vragen en emoties geweest door ons heen gingen. Ik heb ze genegeerd. Want het is gewoon waar, en dit soort gedachten helpen niet. Ga er mee om Niels. Deze emoties hebben geen zin. Genieten nu. Mooie tijden maken.

Tja. En dan zit hij nu met eten tegenover me. Zwaar apatisch stukjes  boterham naar binnen te werken, terwijl hij om de haverklap op pauze staat omdat er kortsluiting in zijn koppie plaatsvindt. 

1.....2......3......4.......5.......  Hee! Daar ben je weer Siem! Hoe ist ermee?

Vandaag hebben we de Levetiracetam om epileptische aanvallen te voorkomen opgehoogd. We hopen dat hij minder absences krijgt en dus meer tijd om te herstellen. Dan is hij misschien wat alerter tijdens de dag.

We gaan hier gewoon gruwelijk kapot. Daar staat ie dan weer. Bambi met een fles rum achter zijn kiezen. En toch houdt ie zich overeind. 

....En dan ligt hij weer in opa's armen op de bank en dan zie je dat koppie van hem weer lachen om een of ander stom grapje... Dan is er even gewoon he le maal niets anders meer. 

Zo wil ik hem herinneren. Onze grapjesmakende goedlachse boef. Ha-Ha-Die-Hoe-Die-Hoe!

Het is gewoon waar. Het gaat gewoon echt gebeuren. En het is zo gemeen. Ik ga je zo missen ventje.