6 weken bestralingen
20-3-2017 t/m 27-4-2017
Goeiemorgen allemaal!
- Hallo Siem, daar ben je weer! Vandaag mag je in Rhea, maar ga nog maar even zitten, het duurt nog even! Wil je nu je sticker of straks?
In het begin was het nu. Later was het na de bestraling en soms de volgende keer pas. De kanjerkraal nam hij wel steevast aan. Mooie dingen.
Hoi Siem, ga je mee naar binnen? We zitten al op je te wachten.
- Hallootjes!
Ben je er klaar voor Siem? Hier is je masker. Zit hij goed? Hier heb je je stuurtje, houd hem maar goed vast weer! Wil je het licht fel of minder fel?
- Minder fel graag.
Nou, je ligt er weer goed voor hoor Siem. De lasertjes staan weer mooi op de lijntjes op je masker. Waar wil je dat ik begin met voorlezen? Waar mama is gebleven, of zal ik weer aan het begin beginnen?
- Aan het begin natuurlijk papa.
Ok. Daar gaan we dan.
In de grootste bruinste modderigste rivier van Afrika, lagen twee krokodillen in het water. De ene was reusachtig, en de ander was niet zo groot.
Weet je wat ik vandaag wel voor het middageten zou lusten, zei de reuzenkrokodil?
- Nee, zei de niet zo grote. Wat dan?
Vandaag zou ik wel een lekker mals kindje lusten!
Ik houd niet van kindjes. Kindjes zijn vies. Geef mij maar vis.
- Vies? Kindjes zijn lekker mals en sappig.
Nee, kindjes zijn taai en kauwerig en vies en bitter.
- Taai en kauwerig! Vies en bitter! Wil jij mij vertellen dat als jij hier nu een kindje zag staan je hem dan niet op zou eten?
...
Van mijn ouders kregen we het boekje 'De reuzenkrokodil' van Roald Dahl. Prachtig boekje om voor te lezen. Dit boekje hebben we 29 keer tot de helft voorgelezen. Alleen de laatste keer mochten we het uit lezen van hem. De dames van radiologie kennen het verhaal nu ook uit hun hoofd, die zaten elke keer lekker mee te genieten. Sommigen hebben het gaandeweg zelfs voor hun eigen kinderen gekocht.
Vanuit de controlekamer konden we hem via camera's zien liggen op de tafel en via de intercom konden we met hem praten en hem voorlezen. Eerst werd er een controlefoto gemaakt om te zien of hij goed lag uitgelijnd met de coördinaten die Radio Robbie had doorgekregen. Als markering werd het midden van de dikte van zijn schedel aangehouden. Als de rode en blauwe lijntjes over elkaar lagen, lag hij er recht voor. Dat deden ze erg nauwkeurig.
Meestal bleef hij heel goed stil liggen tijdens die 7 minuten bestraling. De controlefoto vooraf duurde vaak nog het langst. Soms had hij even jeuk en dan moest het apparaat even worden stilgezet, omdat hij aan zijn neus krabbelde. Soms waren ze dan ook gewoon te laat en had hij s'avonds een lichtgevende arm. Not. Want je wordt bestraald met röntgen. Niet met radioactiviteit. Wist ik niet!
Na de bestralingen moest hij altijd eventjes tot zichzelf komen. Radio Robbie werkte dan wel hard en snel, hij zoog ook alle energie uit Siem weg. In het begin trok hij het erg goed. Met een koekje en wat drinken trok hij meestal snel weer bij. Ergens halverwege de serie kregen we hem soms bijna niet meer wakker en hadden we die spuugzakjes toch echt wel nodig. Daar zat hij dan weer, voor in de auto. Half in slaap, met een wit plastic kotszakje op zijn schoot. Lekker weer naar huis. Godzijdank. Hoeveel keer nog? Tegen het einde trok hij het gelukkig weer een stuk beter.
Hij is echt maar een paar keer thuis gebleven van school in die periode. In het begin stond hij te springen om te gaan en weer terug te mogen. Halverwege wilde hij graag nog gaan, maar was hij te moe of te ziek om na de bestraling weer terug te gaan en tegen het einde was hij weer de oude Siem. Enthousiast en vrolijk.
Maar dan anders, want die bestralingen maken echt heel veel kapot. Dat was een van de zwaardere dingen om te verwerken voor mijzelf. Om ons meer en goede tijd met hem te geven moesten ze zijn gehele brein zwaar bestralen. Zo zwaar dat hij altijd 6 zal blijven, ook al mocht hij door een wonder toch 70 worden.
En ook dat slik je gewoon weer weg. Maar het went niet. Je vraagt het je steeds af. Is dit nu tumor of effect van de bestralingen?