27 december, update
Het is al weer 22 dagen nadat Siem is overleden, en 16 dagen nadat we hem hebben begraven. Het is ongelofelijk. De tijd heeft stilgestaan en is doorgegaan tegelijk.
Wat een fijn afscheid hebben we van ons mannetje kunnen nemen. We zijn gedragen, door alle warme knuffels van iedereen die afscheid van hem wilde nemen. Bedankt allemaal. Het afscheid was helemaal zoals wij het voor hem hebben gewild. Van veel mensen horen wij dat het ook helemaal Siem was, en dat het voelde alsof hij er helemaal bij was. Dat vind ik fijn om te horen.
De afgelopen twee weken hebben we ons best gedaan om de contouren van ons leven weer op te zetten. De avond van Siem zijn uitvaart appte een oom dat hij ons succes wenst met het opbouwen van ons nieuwe leven, zonder Siem. De vader van een vriendinnetje van Rens vertelde me een week voor Siem zijn dood dat hij het niet makkelijk voor mij vindt, als aanvoerder van mijn gezin. Nooit bij stilgestaan, aanvoerder van mijn gezin. Maar deze zienswijze bevalt me. Een mooie rol om te (gaan) vervullen. Een nieuw leven opbouwen. Ook een mooi iets. Maar dan zonder Siem. Systematisch, met kleine stapjes tegelijk. In de laatste weken voor Siem zijn dood hebben Rens, Monique en ik veel gepraat over ons leven straks, als Siem er niet meer is. We eindigden meestal met 'Samen staan we sterk. Nu met zijn vieren en straks met zijn drieën. Zonder Siem.
De nacht na ons mooie afscheid van Siem hebben we nog 1 keer in de huiskamer geslapen. Op twee matrassen op de grond, naast en half onder Siem zijn ziekenhuisbed. Het was mooi om onder Siem zijn bed door het stille licht van de tuinlampen op de sneeuw te zien schijnen. Aan onze goudkleurige beukenhaag wiebelde maar een enkel blaadje. Rens wees me op het beeld. Mooi. Ik voelde me erg veilig, zo half met mijn hoofd onder Siem zijn bed. Een veilige hemel boven ons. Morgen een nieuwe dag. Zonder Siem.
'S ochtends was ik al vrij vroeg wakker, om een uur of 6. Ik maakte een keuze. Of ik sta nu al op en begin alleen aan dit nieuwe leven, of ik wacht tot Rens en Monique wakker zijn en we staan samen op om samen aan dit nieuwe leven te beginnen. Ik koos voor het laatste. Samen staan we sterk. Maar hoe ga ik dit in hemelsnaam aanpakken, als aanvoerder van dit incomplete, gehavende gezin? Eerst de basis op orde. Op tijd opstaan, eten, drinken, slapen. Ritme. Rens volgen. Wat heeft hij nodig? Onze rouwbegeleidster heeft eens gezegd dat Rens heel erg op ons zal letten na Siem's overlijden. Hoe doen papa en mama dit. Dus. Het goede voorbeeld geven. Vader zijn. Geen vriend. Dat betekende dat we Rens al na een paar dagen weer een paar uurtjes naar school kregen/brachten. Daar zit je dan. In de hal, te wachten tot de tijd die we afgesproken hadden voorbij is. Super. Hij wil nog langer blijven ook. Dan ga ik wel nog een paar mensen bellen hoor Rens! Ja, ik blijf op het schoolplein. Hier, naast het gebouw. Ja, binnen de poort Rens. Echt. En dan heeft hij toch toch maar weer gedaan, onze kleine held. Goed zo vent, ik ben trots op je.
En dan. Een borrel van school. Gelukkig buiten en in het donker. Onze vrienden kwamen fijn om ons heen staan. Wat een bewonderende blikken en appjes van iedereen die ons heeft gezien daar. Ik vond het ook erg knap van ons. En het was fijn om daar gewoon weer te staan. En dan, een oud collega gebeld van de plek waar ik graag naar terugkeer straks. Een borrel. Jeetje. Van de hele afdeling? Hoeveel man schat je? Ja fijn, ik kom graag. Slik. Nou ja, gewoon gaan maar. En gewoon gedaan. Ik vond het super gezellig en voelde een warm welkom. Geen ongemakkelijke stiltes. Iedereen weet hoe we er mee om zijn gegaan, want zo'n beetje iedereen heeft meegelezen volgens mij. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Fijn. In januari rustig aan weer re-integreren daar. Eens kijken of ik er nog wat van kan.
En dan. Kerst. Kut zeg hee. 1e Kerst bij ons thuis met de schoonfamilie. 2e Kerst bij mijn ouders. Rens wilde Kerstavond met zijn drieën. Man..... Als je leegte in jezelf wilt voelen... dan is dat een goede. Maar, voor Rens is het goed blijkbaar, dus gedaan. En het was best gezellig. Lekker gegourmet. Muziekje erbij en veel over Siem gepraat. All I want for Christmas en Last Christmas hebben eindelijk betekenis gekregen.
En hoe voelt dat nu, als vader, nu Siem dood is? Onwerkelijk. Ik wist dat hij dood zou gaan en begreep dat het onvermijdelijk was. Maar dat is maar weten. Dan is er nog beleven en ervaren. Beleven doen we het nu. Siem is er niet meer. Siem is dood. 1/4 van mijzelf is leegte. Weggerukt. Het is een soort pijn die voelt als een vacuüm, lege ruimte. En de ruimte is koud. Ik vul de leegte met denken aan Siem. Hem vertellen dat ik van hem hou, dat hij altijd welkom is bij mij, denken aan wat ik met hem zou willen doen nu. Dat maakt de pijn niet minder. De pijn is alleen te dragen, omdat de pijn een teken is van de liefde die ik voor Siem voel. De rest van mijn leven. Dus die pijn, daar ben ik trots op. Die mag er zijn, letterlijk en figuurlijk. Geef me maar nog wat meer pijn, want ik draag het graag. Voor jou Siem, van jou, voor ons.