28 oktober

Heb je dat wel eens gehad, van die subtiele 1-2 tjes tussen je kinderen, die je even niet doorhebt, maar je wel zo'n onbestemd gevoel geven dat ze je te slim af zijn geweest?

Twee weken geleden had ik het een keer aan de stok met Rens. Ging nergens over en was oneerlijk naar Rens, weet ik. Ik stond op het punt er op door te gaan, toen Siem ineens een streek ging uithalen aan de andere kant van de kamer, waardoor ik Rens spontaan vergat. Afleidingsmanouvre. Ik zweer het je.  

Vanavond had ik het aan de stok met Rens omdat hij zijn eten niet wilde opeten. Monique en ik lagen op de bank met Siem een beetje afscheid te nemen van elkaar. Rens zat alleen aan tafel tegen zijn eten aan te hikken. Hij had nog 5 minuten om zijn bord leeg te krijgen, want anders..... Siem begon ineens te drinken joh. de milliiters vlogen er in. Zo veel had hij er achter elkaar nog niet gehad de hele dag. Blij dat ik was! Hoera, nog een spuitje. Wow man, dat is zeker de 14e al! Op het moment dat hij genoeg had en weer langzaam begon leeg te lopen, herinnerde ik ineens Rens weer die aan tafel zat. Rens, je hebt nog 2 minuten om je bord leeg te krijgen! Tegelijkertijd: een subtiel slim lachje van Siem. Zo broer, die paar minuten extra heb ik je weer mooi kunnen geven.

Verder ist kut hier. Zo veel verdriet. Ik voel me schuldig als ik tussendoor een boterham eet of iets te snacken neem als hij in de ruimte is.  Gisteren gaf ik hem voor de sabbel stukjes hamburger. Had hij ten minste nog iets van de smaak van eten in zijn mond, naast de hi-power-nutri-bakjes met toegevoegde hi-power nutri-smaak.