De laatste MRI 

1 juli

We zijn weer thuis en het ziet er nog precies zo uit als toen we gisteren zijn weggevlucht. Bam. Pats. Boeken. Gassen. 

Siem had gisterochtend om 8:30 (al-weer) een MRI. Ditmaal om te zien wat de bestraling precies heeft gedaan. Voor mij hoefde het echt niet, maar Monique hechtte er veel waarde aan. Siem wilde het weer eens doen voor ons. En voor de Mac daarna. En voor Verschrikkelijke Ikke 3 vandaag. Held. Het prikje voor het infuus met contrast was okee voor hem dit keer. Ze gebruiken nu op de kinderdagopname pleisters met verdovende zalf, zodat het niet zo vervelend voelt voor hem. En uiteraard helpt het om Wally-style pinguins te zoeken in een enorm boek, waardoor hij ook niet ziet dat die twee aardige mevrouwen aan zijn hand zitten te prutsen.

De MRI ging wat minder. Siem raakt er een beetje aan gewend dus het is niet meer zo'n levensbedreigende ervaring voor hem. Ons. BZZZZZZT PIEEEEEEEP HAKKETAKKETAKKETAKKETAK WAT ZEG JE SIEM? IK VERSTA JE NIET! WAT? STAAT JIP EN JANNEKE NIET HARD GENOEG? KAN IK OOK NIKS AAN DOEN NU! Ook stond zijn hersenpan dit keer niet op knappen, dus was het lastig voor hem om goed stil te liggen. Of om uberhaupt stil te liggen. Dan weer lag hij lekker in kleermakerszit, of met zijn benen gestrekt, of hij zette gezellig zijn voeten tegen het plafond van de buis, terwijl hij aan het slangetje van het infuus knabbelde. Duimpje omhoog natuurlijk weer. Ja hoor Siem. Lig nou stil man. 

Na 20 minuten kwam de MRI-man melden dat tot nu toe alle foto's zijn bewogen en dat hij er geen mooi plaatje van kan maken zo. In overleg met de radioloog is er daarom geen contrast meer gegeven voor de rest van de sessie. Einde verhaal. Jammer, maar helaas.

 'Kom Siem, toch goed gedaan. We gaan weer naar mama toe.'

Monique was teleurgesteld. Ik was opgelucht. Ik hoef geen prognose.