2 november
Vannacht sliep ik bij Siem in de huiskamer. Het wordt een beetje tricky om hem de trap op en af te zeulen, dus een van ons 'slaapt' nu beneden bij hem. Dat is even wennen. Ergens ben ik toch in slaap gevallen, want ik droomde ik dat er twee jongens bij ons in de huiskamer stonden. Een lange slungel van een jaar of zestien met kort blondachtig haar. En Rens. Zoals hij nu is zo ongeveer. Wie is die lange slungel toch? Toen hij me aankeek zag ik het. Het was Siem.
8:45
Rens naar school gebracht. Thuis zit een van zijn beste vriendjes bij Siem op bed, met zijn moeder er naast. We hadden het zo geregeld, maar het was wel mooi om het uit zijn mond te horen: Eigenlijk is het gewoon schooltijd! Mooi trots ventje.
13:00
Vanmiddag na het middageten reed mijn vader Siem in zijn stoel naar zijn bed in de huiskamer. Ik voelde dat hij van me los werd gescheurd. Nee! neem hem niet mee!
15:30
Vanmiddag hebben we Rens blij kunnen maken. Hij wil al een poosje graag een mooie foto van Siem op zijn kamer, zodat hij er altijd naar kan kijken. Het leek ons ook een goed idee als hij zich kan terugtrekken op zijn kamer om even in rust aan Siem te denken. Die foto komt nog wel, en in de tussentijd heb ik de oude tablet volgepompt met video's en foto's van dit jaar. Hij zei niks bijzonders toen ik hem de tablet met uitleg gaf, maar ik zag aan zijn houding dat hij landde. Zich begrepen voelde en een beetje meer tot rust kwam. Hij heeft de hele middag blij lopen swipen.
15:30
Na de opas en omas kwam de 'make a memory' fotograaf. Tjongejongejonge. Dat is ook geen gemakkelijk vrijwilligerswerk. Super mooie vent. We zijn benieuwd wat er uit komt. Siem was zwaar versleten, maar hij ging tevreden weg. Een paar daagjes wachten nog, dan zien we het resultaat.
19:00 Binnen 5 minuten achtereenvolgens: boos, gefrustreerd, begrip, kei en keihard verdriet, vertedering, genieten, blijheid. Boos en gefrustreerd omdat ik niet begreep waarom Monique zo gesloten rondliep. Terwijl ik zelf ronduit bars rondliep overigens hoor. Begrip omdat ze aangaf dat ze gewoon hartstikke veel pijn heeft nu. Kei en keihard verdriet, omdat we allebei zien dat Siem steeds vaker glazig kijkt. Hij is steeds vaker niet helemaal hier meer. Lijkt. Ik kan er geen ander woord aan geven.
Toen kwam het mooie stuk.
Rens, vanaf beneden: Pap, ik kan je horen! (Hij houdt er niet van als we huilen) En even later: Pap, mam, kom eens even!
- Nou Rens, we zijn hier even met zijn tweeën hoor.
Dan kom ik wel naar boven met Siem, dat kan ik wel hoor!
Huh?
Stond Rens daar onderaan de trap te glimmen, met Siem in zijn armen. Zo'n mooie zachte blik heb ik nog nooit gezien bij hem. Ik heb hem helemaal uit zijn stoel getild en toen zijn we samen hier naartoe gelopen. Ik krijg hem ook nog wel de trap op hoor! Trots ventje. En Siem blij.
Toen ik met Siem in bad lag kwam hij nog even binnen met zijn tablet. Om een foto te nemen. eeeeh okee... Toen hij de tweede keer binnen kwam bleek hij ons uitgebreid aan het filmen te zijn, met bijbehorend commentaar. haha! ha...
20:30
Ik zit te bloggen en Rens vraagt me om wat stukjes voor te lezen. Hij is erg benieuwd naar de stukken waar hij zelf niet bij is geweest. Blij dat ik eea heb vastgelegd. Nu al.