Hij gaat achteruit  

22 mei

Gisteren zijn we met Siem zijn beste vriendje van de BSO op pad geweest. Lekker naar de buitenspeeltuin. Nu ze op twee verschillende basisscholen zitten, zien ze elkaar niet zo veel meer. De laatste keer was ongeveer 2 maanden geleden, toen de bestralingen nog niet waren begonnen. Dat het wel schrikken voor hem zou zijn om Siem weer te zien hadden we wel verwacht. Dat wij zelf schrokken van het speelvriendje hadden wij niet verwacht. Siem is toch wel echt achteruit gegaan in die paar maanden. Dat hij wat langzamer is geworden met bewegen en praten, okee. Dat hij wat sneller moe is, ook. Maar het vriendje is verder gegroeid, waar onze Siem flink achteruit is gegaan. Siem had het zelf ook door dat hij niet meer mee kan komen. Dat deed hem goed pijn. Ons niet minder. Het lijkt de laatste dagen wel of hij al sneller achteruit gaat. Monique merkt het ook. Is dat de vermoeidheid? De tumor? Of het afbouwen van de Dexa? Die vrolijke buffer is natuurlijk ook weg dan.

S'avonds heb ik boos stenen naar een paal in de rivier gegooid en ff lekker gehuild toen een goede vriendin belde. Waarom is het zo moeilijk om het verdriet er gewoon te laten zijn?