24 september

Monique en ik zitten met een biertje in het namiddagzonnetje op het bankje in de voortuin, te kletsen over Siem zijn verjaardag zondag. Siem zit op het tuinpad blauwe stoepkrijt te eten, en Rens maakt er gewoon een tekening mee. Op zich een simpel tafereeltje.

Rens: mama, papa, kijk eens, ik ben een tekening aan het maken! 

 -  Momentje Rens, Siem, haal die stoepkrijt eens uit je mond!

 -  Monique: Leuk Rens, maak er maar wat moois van! 

kletskletsklets...

Rens: .....en dit is het gras...en dit zijn de wolken........ Papa, mama!

-  Momentje Rens, we zijn even aan het praten met elkaar 

...kletskletsklets...

Rens: .... en dit ben ik, hier op het gras, en Siem, jou teken ik hier, in de lucht....

 ...kletskletsklets... 

- Siem, haal die stoepkrijt uit je mond! Waarom doe je dat? We gaan zo eten!

Rens: papa, hoe teken je vleugels? 

 - Niels: Siem, hou nou eens op met die stoepkrijt! Je hebt een hele blauwe mond, dat is toch niet lekker?

Rens: Oh wacht, ik weet het al. Zo.

...kletskletsklets....

Rens: kijk, hij is af!

...

Tjonge. Dat hadden we toch even gemist. Rens maakte een tekening van hemzelf midden op het groene gras en engeltje Siem vloog met zijn vleugeltjes rechtsboven tussen de wolken. Daar werd ik wel even stil van.

Hij is aan het verwerken. Hoeveel kracht van hem die tekening voor mij uitstraalt, dat is niet normaal meer.  Die geeft licht in het donker.  Ik ben trots op hem. Hij is door zo'n klein gaatje gekropen de afgelopen weken, en nu heeft hij gelukkig weer wat ruimte. Voor toenadering naar Siem, om nieuwe dingen te ondernemen (scouting, allicht freerunning volgende week) en om weer eens bij een vriendje thuis te gaan spelen.