Ook aan kanker raak je gewend

2 september

Ik merkte vanavond dat ik begin te wennen aan het feit dat Siem kanker heeft. Een sluimertoestand van een jongetje dat steeds iets verder achteruit gaat. Een hikje erbij, even een absence, een ongecontroleerde huilbui... Maar vanavond was er iets in zijn manier van doen dat ik ineens wakker werd uit deze droomtoestand. Dit is geen droom. Hij gaat gewoon dood.

In de uren erna merkte ik dat de stress weer torenhoog werd. Irritant. Gelukkig weet ik nu af en toe dat dit niet Monique is, of Rens die niet luistert, maar dat Siem dit losmaakt. En dan is hij er nu gewoon nog. Hoe zal straks dan gaan joh. Monique zegt steeds 'Ik heb geen idee hoe ik er aan toe ben dan, ik ben blij als ik dan uberhaupt kan staan.' Ik voel alleen een brandende pijn in mijn hart. Letterlijk. Verzuurd. 

Rens maakt in de buurt vrij rap nieuwe vriendjes nu. Dat vinden wij als ouders aardig spannend. Ik heb de afgelopen 2 dagen al aardig wat woorden met hem gehad over dat hij beter naar ons moet luisteren, want die vriendjes zijn wel erg belangrijk voor hem ineens. Ik besef me nu dat ik beter naar hem moet luisteren. Wat hij eigenlijk doet is vluchten. Net als wij. Wegwezen. Wat anders doen, niet aan thuis denken. Net als wij. En aan het einde van de dag, als Siem eindelijk slaapt, zijn we alle 3 kapot. Ik merk het aan mezelf, aan Rens en aan Monique. Rens heeft het volgehouden, die slaapt nu lekker. Hij heeft het het beste gedaan vandaag. Goed zo Rens. Monique ging daarnet onderuit. En ik heb te weinig tijd met Siem gepakt vandaag. tik tak tik tak. Hoe lang nog?