Het vervaardigen van het bestralingsmasker
Nu we het maken van een bestralingsmasker onder de knie hebben en de basisbeginselen van Radio Robbie hebben vernomen, was het tijd om het bestralingsmasker zelf te gaan laten aanmeten. Dus. Kamer uit, afdeling af, hal door, lift in, lift uit, dwars door de verkeersruimte in het souterrain heen, terwijl je je ogen uitkijkt naar het gekrioel van mensen in witte jassen op stepjes, fietsen, achter automatisch rijdende bedden en op bagagewagens vol met wasgoed. Raar gebouw. Wat doen we hier? Blijf maar goed achter de witte lijntjes Siem!
Uiteindelijk word je dan door twee automatisch openende deuren de afdeling radiologie in geloodst. Die bevindt zich (logischerwijze, want straling is sterk spul) onder de grond. So hee. Hier gaat het dus allemaal gebeuren straks. Slik.
Nog 2 gangen door. '... Nou Siem, in dit kamertje gaan we je bestralingsmaskertje maken. Weet je nog hoe we dat gaan doen?' zei de pedagogisch medewerkster vrolijk toen ze de deur van het kamertje opende. Siem zag het tegelijkertijd met mij. In dat kamertje stond naast een ligbed een deur naar een andere ruimte open waar achter een imposant grote kolomboor te zien was, met een boorkop van minstens 25 mm en die geflankeerd werd door een gevaarlijk ogende bandzaagmachine, compleet met afzuiginstallatie en noodknop.
'....Oh. Mompel mompel... die hoort normaal niet open te staan... had ik niet verwacht... moffel moffel, deur dicht. Klik.
'...Zo. Hee Siem,! Kijk. Hier gaat het gebeuren. Je mag zo op deze tafel gaan liggen, en dan maken we voor jou ook een bestralingsmaskertje, net zoals we voor Beer gedaan hebben. Okee? Ga maar lekker liggen.'
- 'Blijf van mijn lichaam af.'
Kanonnen! Dat was Siem. Ik werd er gewoon bang van. Kraakhelder. Dwingend. Hoezo 5 jaar oud? Hij liet ons even merken dat alleen hij bepaalt wat er met zijn lichaam gebeurt.
Dat respect is er, dat kan ik je vertellen. En dat respect zullen we ook straks moeten hebben, als hij een keer anders wil dan wij. Ook al is hij maar 5 of 6 jaar oud.
'Hee Siem. We gaan eens eventjes een kijkje nemen in die kamer hiernaast, want ik vertrouw het niet helemaal. Volgens mij is dat niet voor jou, maar laten we eens even goed gaan kijken daar. Zullen we dat eens eventjes doen?
Na een kijkje in de aansluitende ruimte en wat uitleg door een mijnheer met stofmasker en veiligheidsbril bleek dat deze apparatuur toch echt alleen bedoeld was voor het maken van de bestralingsmaskers en niet voor Siem zijn hoofd. Hij was al snel gerustgesteld en ging toen rustig op de tafel liggen om het maskertje aangemeten te krijgen.
Toen er nog een mevrouw en een mijnheer in witte jassen de kamer binnen kwamen met lasagne en een bak warm water, werd het toch wel erg druk in het kamertje. Ik werd er zelf onrustig van en kon mijn voorstellen dat Siem dat ook zou hebben. Meer voor de grap dan serieus vroeg ik hem of papa en mama even op de gang moesten gaan staan. Hij was het er roerend mee eens. Dat was een verrassing! We werden gewoon weggestuurd. De gang op. Ga daar maar even wachten papa en mama, dit doe ik wel weer even alleen.
En daar sta je dan als ouders. Te huilen in een gang zonder ramen, terwijl je luistert naar het geluid van een vrolijke Siem die liedjes meezingt tussen het afpassen van het masker door. Amazing hoe goed ze zijn met kinderen in dat ziekenhuis.
Toen hij na een kleine 20 minuten weer naar buiten kwam mocht hij even stoom afblazen door een paar keer heen en weer te rennen door de gang. Kon de radiologe ook meteen zijn conditie inschatten.
Goed. Siem. Ben je het weer kwijt? Fijn. Hee. Je doet het echt knettergoed vandaag, maar we zijn nog niet helemaal klaar. We moeten nog een paar lijntjes zetten op het masker, zodat we je elke keer helemaal perfect goed kunnen leggen voor Radio Robbie. Kom maar mee!