26 november

Monique is vandaag 40 jaar jong geworden. Nou. We hebben weer goed ons best gedaan vandaag. Bizarre verjaardag. Hij leeft in ieder geval nog. Zwijgend taart eten op de bank met een bakje koffie erbij. Gezellig. Siem lag toe te kijken in zijn bedje, op 2 meter afstand. Check! De koffietafel hebben we al geoefend. 

Verder was het best okee. Vanochtend leuke kadootjes gegeven en samen de kamer versierd met de custom made slingers van Siem zijn 6e verjaardag. Kadootje van Rens en Siem voor Monique heeft goed uitgepakt. Een lifetime supply van badparels, in een mooie glazen pot. En more to come, als het plannetje nog verder werkt. 

En dan. Wat doen we met eten vanavond? Pizza? Nee, dat was Siem zijn favoriete kostje. Laten we Rens maar laten kiezen dan. Pannenkoeken dus, afhaal. Tot hier ging alles goed. Ik kwam thuis en deed de autodeur dicht terwijl ik naar Siem zijn autostoeltje keek. Toen stond alles even stil. Daar heb ik hem altijd met heel veel liefde in gezet. Bam! Verdriet. Lekkere pannenkoek hoor. Het voelt zo ontzettend verkeerd om iets lekkers te eten bij hem in de buurt. Walgelijk gewoon. 

In de tijd dat ik dit schrijf heeft Rens me twee keer apart genomen naar de gang om vragen te stellen over hoe het allemaal begon met Siem zijn ziekte. Wanneer gingen wij naar het ziekenhuis? Hoe vaak spuugde hij toen per dag? Wie schrok er het hardste, na jou en mama en ik? Ik besef me net dat het al bijna een jaar geleden dat Siem 's zich 's ochtends steeds vaker niet lekker voelde. En hoofdpijn kreeg. En achter bleef met zwemmen. 

Daarnet hebben we weer een lading Diazepam in zijn poeperd gedaan waar een paard knikkende knieën van zou krijgen. Slaap lekker Siem.