1 november

10:00

1..2..3..4..5..6........scheten....

Wat heeft die Berend Botje gegeten?

Het is zoooo makkelijk.  Het komt er gewoon uit, met wat horten en stoten. Je moet wat om een lachje te pakken te krijgen. En vandaag gaat het goed, want er zat zelfs geluid bij. Hoe dat gaat met een hersentumor, is echt te bizar voor woorden. Je verwacht dat het allemaal downhill is, maar we merken steeds dat nadat hij een duikeling heeft gemaakt, hij na een poosje weer opleeft en een stukje functie terugkrijgt. Net als wij overigens. Hoe blij we zijn als hij weer een beetje meer eet, drinkt en lacht is met geen boek te beschrijven. Niet dat hij er mobieler op wordt, in tegendeel, maar zijn vrolijkheid komt wat vaker terug en ook wat sterker. Ik denk dat we daar zelf ook een goede rol in spelen allemaal, want vrolijkheid geeft vrolijkheid. Wij zelf hadden dat zondag echt niet meer. Siem ook niet, want hij had er echt geen bal zin meer in. Rens: Papa, ik hou echt heel veel van Siem, en ik ben zo verdrietig dat hij dood gaat, en hij is er nu al niet meer! En dat klopt. Want Siem is er al een hele tijd niet meer. Niet zoals hij was. Soms komt hij even terug. Dat karaktertje krijgt die tumor echt niet klein. Zijn lichaam wel helaas.

Weet je nog hoe je je baby van 6 maanden aankleedde? Op zijn rug, wassen op een handdoekje, voorzichtig luiertje aan, hempje aan, truitje...Het doet me heel veel verdriet dat we bij Siem daar nu weer zijn aanbeland. En het is echt fucking onmogelijk om hier doorheen  te gaan. En omdat het zo belangrijk voor ons is om hem een beetje overeind te houden overstijgen we onszelf. Allemaal.