Siem is the Greatest


Toen Monique en ik op 13 februari 2017 in het CWZ te horen kregen dat onze zoon Siem een hersentumor heeft, viel mij op dat er sindsdien soms wel heel rare, nare, bijzondere en grappige gedachten door mijn kop gingen. Ergens tussen 'wat raar, zouden andere mannen dat ook hebben' en, 'wat grappig' en 'oh k... dit trek ik niet' heb ik besloten ze op te schrijven.

Ik had altijd verwacht dat als je te horen krijgt dat je kind een levensbedreigende ziekte heeft, je zelf compleet gek zou worden. Op de grond zou vallen en drama zou gaan maken. Dat je niet meer zou weten wat je in hemelsnaam moest doen. Niets is minder waar. Dat weet je. Dat voel je. En als je het niet weet, dan is dat omdat je op de lopende band staat en je alle loketten in het ziekenhuis langs wordt gejast. Je blijft staan. Je gaat onderuit wanneer het kan en staat weer op voordat het moet. Je wordt geholpen door iedereen die je kent. Je gaat door. Want Siem moet staande blijven. Want wij zijn er nu alleen voor hem. Want er loopt er nog een rond, en dat is Rens. En je hebt een vrouw. En die kan het soms ook even niet alleen. 

In dit blog geef ik weer wat er zich vanaf het moment van de eerste diagnose rondspeelt in mijn kop. Voor mijzelf om het van mij af te schrijven. Voor een ander, die weet hoe Siem er nu voorstaat en waar wij nu doorheen gaan.  

Dit is een openhartige blog die ik niet heb afgeschermd. Deze heb ik bedoeld voor mensen die Siem kennen en wilen weten hoe het hem en ons gaat. Daar horen ook de families van Siem's lotgenootjes bij, in brede zin. 


Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin