29 december. Stoeien op het grote bed

Het was nog wat verder naar het einde van Siem zijn leven. Hij had zich al weken niet bewogen en gegeten en al dagen niet gedronken. We gaven hem al Dormicum, wat nog niet goed werkte, omdat hij er steeds doorheen wakker werd. Het was tegen negenen 's avonds. Rens en Monique waren boven aan het stoeien. Ik vertelde Siem dat ik hoop dat hij mij een leuke papa vindt, en dat ik weet dat ik wel veel meer aandacht voor hem en Rens had willen hebben. Ik huilde en hoorde tegelijkertijd de blije geluiden van Rens van boven komen. Siem lag met zijn gezicht naar me toe. Ik had zoals bijna altijd zijn hand vast. Ineens deed hij zijn ogen open, keek me aan en zette duidelijk kracht met zijn arm naar mij toe, van zijn borst naar mijn borst. Dit was in de fase dat Siem nog een beetje bewoog de laatste manier waarop wij samen stoeiden. Dan gromden we er gevaarlijk bij, met 1 samengeknepen oog en een opgetrokken mondhoek. We konden daar samen heerlijk van genieten. Die momentjes samen, papa en zoon. Siem en papa. Weg twijfel. Daarin was ik er altijd helemaal met en voor jullie, lieve Rens en lieve Siem. Mooie jongens. Ik hou van jullie.