26 oktober
Pak aan, vuile kutboom! Ik maak je helemaal KAPOT!
Het begon in maart met eieren gooien tegen de boom naast ons huis. Dat was wel redelijk leuk, maar kon jammer genoeg niet de goedkeuring wegdragen van de gezinsleden die niet participeerden aan deze ontladingssessies. Boeien. Belangrijkste: Siem en Rens genoten er van. Fanatiek smijten met die dingen. SPETTER!
Op een gegeven moment werd mij dat te week en ging ik over op het versplinteren van aangespoelde boomstammetjes. Omdat Rens daar niet zo goed in mee kon komen en dit voor Siem toch wel erg gewelddadig was, zijn we uiteindelijk overgestapt op.....ser-vies-goed. jajajaja. Dure hobby, dus vorige week heb ik een bejaard oud mannetje uit Mill onder valse voorwendselen 40 kilogram gratis servies afgetroggeld. Bedank uw lieve dochters voor me! We zijn er heeeeeeel blij mee hoor! Prachtig. Daar kunnen we mee vooruit.
Na kort beraad zijn Rens en ik de dijk op gegaan en zijn we gaan smijten in een doodlopend paadje naast PATS! het fietspad. En die PATS!ers maar kijken vanaf de dijk! Ha! Zelfs de PATS!man kwam toevallig nog voorbij. Hij kon er gelukkig om glimlaPATS!en
Voor de juiste pedagogische framing natuurlijk wel braaf een emmertje meegenomen. Ik kan je vertellen: van 1000 scherven rapen word je nog meer Zen dan van 1000 kraanvogels vouwen.
Van de scherven gaan we straks nog een mooi mozaziekje maken, ter nagedachtenis aan Siem. Wel iets moois en vrolijks natuurlijk, geheel in Siemstyle.
Want hij gaat hard. Gruwelijk hard. Siem eet bijna niet meer. Siem drinkt bijna niet meer. Siem loopt niet meer, Siem praat bijna niet meer. Hij kan nog wel lachen, maar het wordt moeilijker om hem te laten lachen. Vooral klasgenootjes, vriendjes en het leven op het schoolplein doen het nog erg goed wat dat betreft. Wij simpele familieleden moeten het nu doen met alleen een vette glimlach. Die ook nog wel goed ondeugend of diep overpeinzend kan zijn. De rest van de tijd 'staat' hij op standby.
Hij krijgt veel te weinig binnen. We zouden hem 1000ml vocht en 1500 kalorieen moeten geven op een dag. Met 1 ml per milislokje is dat gewoon onmogelijk.
Dus gisteren zaten we bij de huisarts.
Dokter, volgens ons is het tijd voor een sonde.
- Waarom willen jullie hem nog een sonde geven?
Om te rekken natuurlijk!
- Waarom willen jullie rekken? Hij lijdt nu al. Dat wordt dan alleen maar meer en langer. En we weten niet wat er allemaal nog gaat komen.
Tja. Geen sonde dus. Dat is even geen gemakkelijke beslissing. Ratio: als er geen sondes zouden zijn, zou hij ook dood gaan. Want zijn lichaam kan het niet meer. Emotie? ...........wait for it....wait for it........eerst Handelen. Bellen. Informeren. Doorgaan. Vrolijk doen. en dan....
Basaltblokken! Dat is pas materiaal! Het is even wennen aan het hogere soortgelijk gewicht, en je gooit er wat minder ver mee, maar het maakt serieus een verpletterende indruk op al het materiaal waar het op landt. En je doet er nog lang mee ook! Prima materiaal om op los te gaan. Het is Okee!
We zijn nog geen afscheid aan het nemen. Het komt wel akelig snel dichterbij. We laten de belangrijkste mensen nu kort langskomen. Niet om afscheid te nemen, wel om hem nog eens te zien en te volgen in deze (een na?) laatste fase.