De zerk van Lugubert
Het was niet eens zo'n druilerige dag als de titel van dit verhaal doet vermoeden. Het was eigenlijk wel een goede dag. In ieder geval wel sinds hij de kakafonie van ontevreden kindergeluiden achter zich had gelaten toen hij de huisdeur achter zich dicht trok.
En nu stond hij hier. Bij de laatste rustplaats van zijn buurman. Waarom hij hier was wist hij natuurlijk niet. Het was min of meer zo'n spontane actie om het huis te kunnen ontvluchten. Toch maar eens kijken hoe hij er bij ligt, had hij gedacht. Altijd die aan nieuwsgierigheid grenzende interesse in de wereld van zijn vreemde buurman. Voormalig buurman, want nu ligt hij hier.
Hij zuchtte eens diep. Begraafplaatsen roepen dat nu eenmaal op bij hem. Hij voelde zich er niet beter of slechter door. Vreemd. Nou ja. Wat deed hij hier ook al weer. Oh ja. De zerk. Niet veel bijzonders zo te zien, net zoals de andere zerken in dit deel van God's voortuin. Wat een zootje. Hij mag het wel eens wat beter later onderhouden hier.
Kijk, daar loopt de tuinman. Hij wuifde maar eens schijnheilig. Geen reactie. Dat had hij natuurlijk allang afgeleerd. Zucht. Hij verveelde zich. Beste Arie, Je was leuker bij leven vent. Weer geen reactie. Hij realiseerde zich dat hij weer hardop in zichzelf aan het praten was. Gelukkig had de tuinman het niet gehoord. Of hij was ook daar al aan gewend.
Het wordt tijd om te gaan, vervolgde hij, zonder gene ditmaal. De buurvrouw maar eens helpen die verzameling van je op te ruimen. Terwijl hij naar huis liep begon het al donker te worden. Zo te zien is de buurvrouw niet thuis, dacht hij. Zou ze het erg vinden als ik de garage in duik? Hij ging er van uit van niet. Allee dan maar. Daar zit de lichtknop. Hier was hij al zo vaak geweest. Even stond hij met zijn ogen dichtgeknepen in het knipperende TL licht. Zo dan. Daar staat het dan allemaal. Bijzonder is een understatement. Wat onze Lugubert allemaal heeft weten te verzamelen is nu gelukkig nog maar bij twee mensen bekend. Waarom had hij die verzameling eigenlijk? Het thema was er in ieder geval goed aan af te lezen. Toch was hij verder wel okee. Nou goed. Waar staan hier de zakken.
Hoi. Hoe is het? Klonk het uit de deuropening. De buurvrouw was binnengekomen.
- Wel aardig.
Ben je alvast begonnen?
- Ja, het wordt tijd. Ik ben daarnet nog even bij hem langs geweest.
En? Is ie nog dood?
Goddomme, qua humor pasten ze in ieder geval goed bij elkaar, dacht hij.
- Er zal vast al wel wat leven in zitten ondertussen. Haha.
Hahaha, daar had hij zelf ook om kunnen lachen denk ik. Nou.. zullen we dan maar?
Zwijgend gingen ze aan de slag. Zo veel werk was het eigenlijk niet.
Mag dit eigenlijk wel in de vuilnisbak? Vroeg de buurvrouw na een tijdje.
- Ehm. Wat wilde je er dan mee doen?
Nou, moeten we dit niet ergens melden?
- Ik denk dat er dan heel wat vragen worden gesteld. Daar heb ik geen zin in hoor. Gewoon dumpen en vergeten dat het er was.
Ok dat is misschien wel het beste ja.
Even later waren ze klaar. Een levenswerk in vijf grijze zakken.
Ik breng ze morgen wel weg, zei hij.
- Bedankt. Kom je nog binnen voor een kop koffie?
Nee dank je Linn. Het is bijna kleine tirannenbedtijd. Tot morgen.
En met een kushand sloot hij de deur weer achter zich.