29 december. Wat een doorbijter was hij toch

Siem de Piem...

Papa-lappa...

Rens de Pens...

Meestal eindigden zo de stoeipartijen op het grote zwarte bed, met een beetje nagerollebol en dit soort uitspraken. Toen Siem wat functiebeperkingen kreeg hadden we het er nog wel eens over dat hij in dit bed geboren is. Ik heb hem een keer of twee gevraagd of hij ook in dit bed dood wilde gaan, met ons viertjes bij elkaar. Dat leek hem wel wat. Het doet me verdriet dat dat er niet van is gekomen. Monique en ik hebben het er nadien nog wel eens over gehad. Wat had dan het moment geweest om hem naar boven te brengen? Het is de vraag of hij dan eerder was gegaan of niet. Het is best mogelijk van wel. En C. heeft het me ook wel eens teruggegeven, dat ik maanden voor zijn dood al haar vertelde dat ik bang was dat Siem het tot het einde toe zou volhouden. Dat hij er alles uit zou willen halen. En dat is gebeurd. F. gaf het me ook wel eens terug. Het past ook wel bij hem, om het zo te doen, zei ze. Pap zei het ook bij zijn rede. Dat Siem het ventje was dat er bij wilde zijn als er wat te doen zou zijn. En als Rens dan zegt dat Pakjesavond leuk is... Nou ja, wat boeit het dan dat het pas over twee weken is. Terwijl wij voor hem hoopten dat hij spoedig zou kunnen gaan. Wat er waar van is allemaal weten we niet, en zullen we nooit te weten komen. Het enige dat we weten is dat Siem er echt alles uit heeft gehaald. En dat hij niet dood wilde. Wel wilde hij slapen. En dat hebben we hem uiteindelijk kunnen geven. Met belachelijk veel Dormicum. Toen raakte hij eindelijk in coma.